In deze eerste blog ga ik iets dieper in op mijn getuigenis. Ik vertel hier het stuk over mijn relatie en mijn zoektocht naar het opvullen van de leegte.
Ik was (achteraf gezien) mijn hele leven op zoek naar onvoorwaardelijke liefde. Die heb ik zeer zeker meegekregen van mijn ouders en zussen, maar ergens was er een leegte. En die leegte probeerde ik wanhopig op te vullen. Ik zocht het voornamelijk in vriendjes toen ik in de puberteit zat. Maar dit vulde de leegte niet. Op mijn 18de werd ik vreselijk verliefd op een ‘foute jongen’. Een jongen die een uur te laat kwam op een afspraakje, die moeite had met vastigheid, die kampte met zware gevoelens en het leven an sich. Toch verloor ik mijn hart aan hem en hij zag mij ook wel zitten. 15 jaar zijn we bij elkaar geweest met de nodige ups en downs, maar we hielden van elkaar. Ik was er al een tijdje klaar voor om te settelen en wilde graag trouwen. Hij niet. Toch ging hij overstag en vroeg me ten huwelijk. Ik was ‘all over the moon’, yes we gaan trouwen!
Nog geen 3 maanden later ging het vreselijk mis. Hij kwam in een zware depressie terecht en kon daar niet uitkomen. Er was sprake van ‘de weg kwijt zijn’ en ontrouw. Ik was gebroken.. Maar hij nog meer en hij had mij nodig (dacht ik), dus ik ben aan zijn zijde gebleven. Het huwelijk zou voorlopig niet doorgaan. Een halfjaar later ging het weer een beetje beter en hij vroeg me opnieuw ten huwelijk. Ik merkte dat ik niet meer dezelfde onbevangenheid voelde, maar wilde het wel heel graag, dus ik zei volmondig ‘ja’. Plannen werden gemaakt, de jurk werd gekocht, het ging gebeuren.. Ik weet niet meer precies hoeveel tijd er verstreek, maar 3 maanden voor ons trouwen, vertelde hij me dat hij het niet kon…Trouwen was niet wie hij was en wat hij wilde. Hij wilde me niet kwetsen, hij had het graag voor mij gedaan, maar hij kon het echt niet.. Hij had ruimte voor zichzelf nodig. Ik zag dat de depressie nog diep zat bij hem en er was geen ruimte voor mij of iets anders. Ik kon hem niet helpen. Eigenlijk wist ik het al die tijd wel, maar ik hield mijn mond dicht in de hoop dat het weg zou gaan. Maar daar was het… Wéér moest ik mijn familie, vrienden, collega’s vertellen dat het niet doorging. Een week later werd ik gebeld dat mijn trouwjurk klaar was en dat ik hem kon komen halen. Ik was gevoelloos, deed alles op de automatische piloot. Ik ben met mijn moeder de jurk gaan halen. Ik mocht hem nog passen, maar dat heb ik maar overgeslagen. Tot op de dag van vandaag hangt hij nog steeds bij mijn ouders thuis aan de deur van mijn oude slaapkamer. Ik zou hier eigenlijk iets mee moeten doen, bedenk ik me nu.
Iedereen reageerde heel warm en liefdevol. Ook was er boosheid. Natuurlijk, die voelde ik ook. Maar waar was ik nu eigenlijk echt boos op? Op hem, op de depressie, op die andere vrouw, op mezelf? Ik denk op alles wel een beetje. Maar boven alles voelde ik verdriet en die verschrikkelijke leegte was er weer. Ik voelde me zo ontzettend alleen! Door al mijn eigen gevoelens heen, zag ik dat de man van wie ik met mijn hele hart hield, gebroken was. Het zwart en het donker lag als een deken over hem heen en ik kon hem niet aan zijn lot overlaten. Bang dat hij uit het leven zou stappen.
Ik ben nog 10 jaar aan zijn zijde gebleven, omdat ik zijn anker was, zijn houvast, zijn lichtpuntje. Niet op de manier zoals een man zijn vrouw nodig heeft. Daar was iets in veranderd, maar meer als zijn maatje en beste vriendin. Iemand die hem weliswaar niet meer begreep, maar ondanks dat toch bleef uit liefde en zorgzaamheid. En ik had hem op mijn manier ook nodig. Bang om alleen te zijn, bang voor die leegte, bang voor dat onveilige gevoel. Veel van mijn keuzes waren naast liefde ook gebaseerd op angst.
In dezelfde periode als dat ik door God geroepen werd, kwam hij ook tot geloof. Los van elkaar, we waren die week niet eens bij elkaar. Maar ook hij werd geroepen door God. En hoe?! God genas hem van zijn depressie, hallelujah! We hebben het toen weer een paar maanden geprobeerd, maar er was teveel gebeurt en God wilde dat ik Hem op de eerste plaats zou zetten. En dat deed ik niet volledig als wij samen zouden blijven. Ook mijn vriend moest op veel plekken nog heling en genezing krijgen. Hoe moeilijk ook, maar na 25 jaar hebben we besloten om als goede vrienden door het leven te blijven gaan met God op nummer 1!
Nu 2 jaar verder gaat het goed met hem en het gaat goed met mij. We hebben beiden onze heling, bevrijding en genezing mogen ontvangen en nog steeds is God met ons aan het werk. We hebben allebei een ongelooflijk mooie bediening ontvangen. Hij in de muziek en ik met schilderen en Biblejournaling. We bemoedigen elkaar, houden elkaar scherp en als we elkaar zien hebben we urenlange gesprekken over God en alle mooie dingen die Onze Papa heeft gedaan, nu doet en nog gaat doen! Zo heerlijk om dat samen nog te mogen en kunnen delen! De liefde is er nog absoluut, maar die is in de loop van de tijd veranderd. En die leegte…? Heel soms speelt hij nog wel eens op, maar Jezus is daar altijd bij. Jezus vult alle leegte in mijn hart op en ik hou met mijn hele hart, ziel en lichaam van Hem.
Ik ben Zijn bruid en Hij is mijn Bruidegom!
Hosea 2 : 18-19
- “Israël, je zal mijn bruid worden, voor eeuwig. Ik zal jou tot mijn bruid maken omdat Ik eerlijk, trouw, liefdevol en vriendelijk ben.”
- ”Ik zal jou opnieuw tot mijn bruid maken door je te laten zien dat Ik trouw ben. Je zal Mij werkelijk leren kennen.”